مردی دیگر

مرحوم حاج علی علیپور یکی از فرهنگیان منطقه رامسربود که بسیاری از بزرگانی که امروز در جامعه مشغول فعالیت هستند با وی خاطره دارند.

متاسفانه وی در شامگاه اولین روز ماه مبارک رمضان به علت کهولت سن ،دارفانی را وداع کرد.

ضمن عرض تسلیت به خانواده آن مرحوم خاطره دکتر سبحان بهرامی یکی از شاگردان آن سفر را در ادامه می اوریم و شما را به خواندن این یادداشت زیبا دعوت می کنیم.

 

امروزاول ماه رمضان المعظم است ومن باخبر رحلت مردی دیگر،ازجنس نایابب ها،مرحوم اقای علیپور،مواجه شدم.

باخود می اندیشم که چگونه کمی ازدین خودرابه معلم قدیمی خود پس بدهم.کلاس اول تااواسط سوم ابتدائی رادرمدرسه ای که ایشان مدیریت انرابه عهده داشتنددرس خواندم ومثل همه انها که در مدرسه امین کتالم بامدیریت ایشان درس خواندند،خاطرات بسیاری رابا خوددارم.

وقتی کلاس اول بودم؛یک روزمعلم مان مرخصی بودند وایشان وظیفه خوددانستند که جای ایشان راپرکنند(که این خود درس برزگی دراخلاق سازمانی ومدیریت منابع انسانی محسوب  میشود).

ان روزهمه ما وحشت داشتیم.چون قیافه ومیمیک چهره ایشان ونوع بیان کلمات اساسا با خشونتی ذاتی همراه بودوبه این اضافه فرماییدچوب وخط کش جدا ناشدنی اش را،پس حق داشتیم بترسیم.

اما انروز اتفاقی افتاد که درس اقتصادی یزرگی برای همه ما بود.وقتی دفترمشق(تکلیف امروزه که ظاهرا به کل حذف شده)راتک تک بررسی می کرد،همه انهایی که یک طرف دفتر رابرگردانده تا به زعم خود زودتر تکلیف رابه پایان برسانند تنبیهی سخت درنظر گرفت وحتما سوزش جای ان خط کش ها که امروز برای خیلی ازماجنبه نوستالژیک پیدا کرده ومی توانم ادعاکنم درد وسوزش ان حالتی لذت بخش درخاطرات مان ایجاد می کند،ازیادمان نخواهد رفت.شاید تصورکنید که این تنبیه خیلی وحشتناک بوداما دلیل ان برای امروز زندگی مامی توند بسیار درس اموز باشد.یادم نمی رود که ایشان بیان داشتند :"شما می دانید پول این دفترازکجا امده؟مگرپدرتان پول اضافه داردکه دفتر رابرمی گردانید وکناره دفتر خالی می ماند؟!"

مابچه ها فقط درمدرسه نبودیم که ازایشان حساب می بردیم،ماحتی مواظب رفتارخود درکوچه وخیابان ومنزل اقوام ومیهمانی و... هم بودیم وبعضی ازما که قدرت تصورسازی قوی تری داشتند فکرمی کردند که اودردرون خانه ما هم حضوردارد ورفتارمارا می پاید.درکوچه وخیابان که دیگر جای خود را داشت واگررفتاری خلاق اداب اجتماعی وعرفی ازما دیده یا گزارش می داشت انروزبقول قدیمی ترها "روزعزای ما"می شد.هیچوقت تصویرمرحوم روی پلکان مدرسه یادم نمی رود.بچه هاسرصف صبحگاهی بودیم وایشان برای اجرای برنامه نظارت می کرد. خوب یادم است که بین بچه ها شایع بود که ایشان با دوچشم خود دوطرف صف رابه اصطلاح ،مستقل ازهم می بیند.یادش بخیر.خداوند ایشان رادراین ماه عزیز که ماه مغفرت ودعا واستجابت دعاست ؛موردبخشایش ورحمت بی منتهای خود قرار دهد.

این چند ماه اخرمتاسفانه رنج بسیاری راپذیرا شد.توفیق انرا داشتم تا چندین بار به خدمت شان برسم واکثر اوقات خوشبختانه اینجانب رابه خاطر اورده وشناختند.حیف که نمی شد کارزیادی برایش انجام داد .به زعم خودم ازهمکاران متخصص خصوص استاد عزیزمان اقای دکترمعتمد وسایر تیم درمانی بابت زحمات شان تشکر می کنم.

یادم می اید که چند سال قبل به یکی ازدوستان پیشنهاد دادم که کانون وانجمنی رابرای بزرگداشت یزرگان منطقه خودبه ثبت برسانیم .به دلایلی با این طرح موافقت وهمراهی صورت نگرفت ومن امروز خیلی ازاین بابت احساس بدی دارم .حق بزرگانی مثل ایشان این است که که درزمان حیات به انها توجه دائمی کنیم وهمانطور که الان به یاد انروزها دل خوش می داریم اجازه می دادیم تاانها هم ازاینکه شاگردان شان به یاد انها هستند،دلخوش می شدند.ای کاش که باز بشودبه انجام رسانده و تبدل به یک رسم ماندگارنمود.

مرحوم علیپور معلم چندین نسل ازبزرگترهای ما بوده است .بزرگترهایی که امروز گرد پیری رابررخسار خود می بینندوسالیان چندی است که ازبازنشستگی انها می گذرد.نظام اموزشی مااینک دستخوش تغییرات وسیعی شده وامری مثل تنبیه دیگردران قابل تصور نیست اما روزگاری این موضوع امر مقبولی محسوب میشد.این را ازاین بابت عرض می کنم که تصور افراطی ازایشان درذهن متبادر نشود.

مرحوم علیپور رامی توان سمبل نظم دانست .به هیچ عنوان ازبی نظمی نمی گذشت.تنبلی رابرنمی تافت.برای سواداموزی دانش اموزان خود ازخود مایه می گذاشت.باکسی رودربایسی نداشت حتی باهمکاران خود وتا اخرین روز خدمت خو دتمام انرژی خود راب رای کارش گذاشت.

رفتاری موقرانه وتوام باعزت نفس داشت بطوریکه همه انانکه وی رامی شناختند برایش احترام قائل بودند.اگرچه می توان  گفت بعضا این احترا م توام باترسی که من اسم انرا"ترس مقدس" می گذارم ؛همراه می شد.عنوان این مفاله را"مردی دیگر"گذاشتم چراکه:

-جنس کاراومعلمی به معنای واقعی بود.معلمی بااوممزوج شده بود.اوخودهم تصورروزی بدون معلمی رانمی توانست داشته باشد

-برای اواستراتژی سخت گیری ،بهترین راه اگاهی بخشی درروزگاری که علم اموزی هنوز تبدیل به یک فرهنگ نشده بود، تلقی می گردیدواوبراین استراتژی اصرار موکد داشت

--تکلیف خود می دانست که برادب وفرهنگ واخلاق دانش اموز خودنظارت همیشگی ودرهمه جایی داشته باشد.ازمنظراودانش اموز فقط درمدرسه دانش اموز نبود.درهمه جا دانش اموز اومحسوب می شد واو حاضر نبودکه دانش اموز اورابه بی ادبی متهم کنند.

-درسنگر مدرسه، اوچندین نسل راموزش داد.مثل اومعلمین بسیار دیگری این باررا بردوش گرفتنداماکمترمعلمی اثرات اورابجای گذاشت.کمترهمکاری مثل اونامی گردیدونام خودرابرسر زبانهاواین است که اورابه زعم من "دیگری" بوده است.

-ابهت وشخصیت وی تااخرین لحضات حفظ شدهمه انهاکه اورامی شناختند با همین ویژگی اورابیاد می اورند.

-اهتمام وعلاقه اوبه دانش اموختن ،شاگردان مستعد اورابه شوق برای طی مدارج تحصیلات عالیه می کرد.اوهمیشه به گونه ای باانها برخورد می کرد که ضمن حفظ احترام،تشویق به خواندن وپیشرفت بیشتر می کردند.

-مثل همه معلمین ازشنیدن پیشرفت دانش اموزان خود لذت می بردولی باشناختی که اینجانب ازایشان دارم کیفیت ان به مراتب عمیق تر ودرعمق وجود ایشان اثرمی گذاشت.

جایش خالی است به روح او وهمه معلمین این دیارخصوصا معلمین شهیددرود می فرستیم وازخداوند منان علودرجات این عزیز ازدست رفته رابه حرمت این ماه عزیزازخداوند طلب می نماییم.به خانواده ایشان ازجانب خودم وهمه شاگردان مرحوم اقای علیپور تسلیت عرض نموده وصبر ارزومندم.

 19تیر92 شام غریبان مرحوم استاد علیپور عزیز