دلنوشت

سلام

از سکون ،از ماندن ،از بی تحرکی بیزارم.نمیخواهم بگویند رفتم،دوست دارم بگویم میروم.

عاشق منتظر ماندن هستم ،هر چند مزه ای تلخ دارد ،ولی رسیدن به مطلوب پس از انتظار طعمی بسیار شیرین دارد که در برابر آن انتظار قابل قیاس نیست.دوست دارم تنها باشم و هیچ ذهنی را مشغول خود نکرده باشم.دوست دارم بدعت های درست، گذاشته باشم تا مورد توجه قرار گیرد.دوست دارم نسبت به وضعیت موجود هر زمانی منتقد باشم بدون اینکه عمدا دلی را آزده باشم.دوست دارم بخوانم و بدانم ،بدون کمترین خستگی .

سر ظهر طبق معمول رفتم سراغ اینترنت، این تریاک لحظه های خستگی ام.این جادوگری که سالهاست در من نفوذ کرده و هیچ طبیبی علاجش ترکش را نمی داند.خلاصه وبلاگمو باز کردم تا از لینکهای آن خبرهای دهکده جهانی را جستجو کرده باشم،به ناگاه دلم گرفت.این چه جامه ی تکراری است که بر تن این عروس خانم ،  کردم.به خودم گفتم پوزخند عزیز،وبلاگ خوشکلم ،الان میرم واست یه لباس دیگه میخرم تا تو هم مثل من دلگیر نباشی و مثل موجهای دریا تا صبح سرتو به زمین نزنی و گریه نکنی.القصه رفتم تو گوگل افسونگر ، گشتم و گشتم تا این لباس جدید ، واسه وب عزیزم خریدم.به نظرم خوشکل بود اما دردسر زیاد داشت تا تن وبلاگ عزیزم کنم.کلی جابجایی و دردسر تا بالاخره موفق شدم لباس رو تن وب عزیزم کنم.هر چند که یه کم چین و چروک داره چون تازه خریدم ولی تا چند روز آینده درست می کنمش.

دود می خیزد ز خلوتگاه من.

کس خبر کی یابد از ویرانه ام؟

با درون سوخته دارم سخن.

کی به پایان می رسد افسانه ام؟

دست از دامان شب برداشتم

تا بیاویزم به گیسوی سحر.

خویش را از ساحل افکندم در آب،

لیک از ژرفای دریا بی خبر.

بر تن دیوارها طرح شکست.

کس دگر رنگی در این سامان ندید.

از درون دل به تصویر امید.

تا بدین منزل نهادم پای را

از در ای کاروان بگسسته ام.

گر چه می سوزم از این آتش به جان،

لیک بر این سوختن دل بسته ام.

تیرگی پا می کشد از بام ها:

صبح می خندد به راه شهر من.

دود می خیزد هنوز از خلوتم.