پادشاه ساده لوح

                                                                             

روزی روزگاری، پادشاهی  سفاک در سرزمین های بسیار دور زندگی می کرد که خیلی  نادان و ساده لوح بود ، تا اون اندازه که نادانی اش زبانزد خاص و عام بود.ولی مثل تموم پادشاهان بسیار متکبر و مستبد بود. یکی از خصوصیات اخلاقی دیگری هم که شاه قصه ما ،مثل تموم پادشاهان داشت این بود که همیشه چشمش به دهان اطرافیانش بود،اگه اطرافیانش می گفتن ماست سیاهه قبول می کرد.هیچ کس نمی تونست از پادشاه ایراد بگیره چون یا زندانی می شد یا به دست جلاد سپرده می شد تا سراز تنش جدا بشه.روزگار به همین منوال می گذشت تا

...روزگار به همین منوال می گذشت تا یه شیاد حقه باز تصمیم گرفت تا از نادانی شاه سوء استفاده کنه.با توجه به اینکه همیشه بدین منوال بوده که مردم عادی نمی تونستن به درگاه شاهان برن،اما این حقه باز ماه ها وقت صرف کرد و با هزار دلقک بازی و زبان بازی  تونست بره پیش شاهنشاه.مرد زیرک وقتی خودشو دردربار شاه دید شروع کرد به حقه بازی.با کلی تعظیم ،به پادشاه گفت:اعلی حضرتا، من خیاطی زبردست هستم ،لباسهایی که من می دوزم فقط برازنده ی قامت شاهنشاه است. فرقی که لباس من با لباس دیگر خیاطها داره اینه که فقط حلال زاده ها می تونن لباسی راکه من می دوزم ببینن.

القصه پادشاه  نادان هم گول چرب زبانی مرد زیرک را خورد و دستور داد واسش اون لباس رو آماده کنه.خیاط حیله گرهم قبول کرد ،اما با حقه بازی گفت هزینه تهیه کردن نخ لباس خیلی بالاست. پادشاه هم به خزانه دارش دستور داد هر چقدرکه خیاط تقاضای جواهر کرد از خزانه در اختیارش قرار بده. القصه از فردای همان روز مرد حقه باز که به اسم خیاط مشهور شده بود اتاقی رو در اختیار گرفت و از صبح تا غروب توی اتاق مشغول کار شد. فقط هر از چند گاهی از اتاق بیرون می اومد و از خزانه دار مقداری طلا و جواهر می گرفت و دوباره به اتاق برمی گشت. مدتی بدین منوال گذشت تا پادشاه تصمیم گرفت از لباسش دیدن کنه. وقتی به همراه وزیرش وارد خیاطی شد، دید مرد خیاط با مهارت خاصی دست های خود را بالا و پایین می بره  و مشغول دوختنه. پادشاه و وزیرش از اونجایی که هیچ لباسی رو در حال دوخته شدن ندیدن، خیلی تعجب کردن اما به خاطر اینکه خیاط حقه باز گفته بود که فقط حلال زاده ها قادرند لباس دوخته شده توسط وی را ببینن ترسیدن مبادا بگن که لباسی رو ندیدیم تا متهم بشن که حلال زاده نیستن.

باری ماهها از این قصه گذشت تا یه روز صبح خیاط با کیسه ای بر پشت وارد دربار شد و به پادشاه گفت که لباس مذکورآماده هست ،پادشاه که از این موضوع خیلی خوشحال شده بود تموم لباسهاشو در آورد تا لباس جدیدش رو بپوشه. خیاط هم با مهارت کامل طوری وانمود کرد که داره لباس رو به تن پادشاه می کنه.وقتی که کارپوشیدن لباس تموم شد ، درباریان برای دیدن لباس با ارزش و جادویی پیش شاه اومدن اما دیدن که پادشاه لخته لخته، از ترس اینکه مبادا کسی بهشون بگه که حرام زاده هستن شروع کردن به چاپلوسی کردن و تعریف و تمجید از لباس. یکی می گفت چقدر شاه با پوشیدن این لباس جوان شده ،دیگری برای اینکه از غافله عقب نمونه می گفت این لباس مخصوصه فرشته هاست.خیاط که دید حسابی حقه اش کارساز شده به پادشاه گفت مردم باید لباس به این زیبایی رو ببینن تا بدونن که شاهنشاه چقدر خوشکل شده.

الغرض پادشاه با کلی سازو دهل به شهر رفت. مردم شهر هم که مثل درباریان پادشاه لخت رو دیدن لبشونو گزیدن و به خاطر نچسبیدن وصله ی حرام زاده بودن شروع کردن به مبالغه کردن از لباس شاه.در این بحبوحه یه بچه نیم وجبی دوان دوان خودشو به باباش رسوند و با صدای بلند داد زد، چرا پادشاه لخته؟؟ ناگهان پچ پچی میان مردم شروع شد و بعد از مدتی تموم مردم با بچه خردسال هم صدا شدند که چرا پادشاه لباس تنش نیست؟چرا شاه لخته؟

بله دوستان ،پادشاه مستبد و نادان لخت لخت درمیان جمعیت ایستاده بود با اینکه خودشم می دونست لخته لخته.